कृषिमा क्रान्तिकारी बिकास !!!

कृषिप्रधान देश नेपाल । लगभग कुल जनसंख्याको आधा जसो मानिस् कृषिमा आबद्द रहेका छन यहाँ । खेत, बारी, करेसा, देखी लिएर घरको छत् अनि सानो गमलामा फलाइएको बेर्ना र तरकारीका बिरुवा देखेर सजिलै अनुमान गर्न सकिन्छ कि यहाँका मानिसहरु कृषिमा कति अब्बल छन भनेर । आलु, काउली, फर्सी, खुर्सानी, भेन्डी, टमाटर देखी लिएर अनेक तरकारीहरु फल्ने मलिलो बारी पनि प्रशश्तै छन । त्यत्तिकै मात्रामा कृषिजन्य बस्तु उत्पादन गर्न पनि सक्षम नै छन यहाँका जनता । सरकारले पनि अनेक नितीहरु ल्याउने गरेको छ यो क्षेत्रको उन्नती गर्नको लागि, कहिले अनुदान त कहिले ॠण प्रधान कहिले तालिम त कहिले बिज्ञहरु खटाउने काम । उत्पादन भएका कृषिजन्य बस्तुले बजार पनि पाएकै छन । काठमाडौंको कालीमाटी अनि बल्खु, चितवनमा लायन्स चोक मन्डी अनि अन्य ठाउँका लोकल तथा बिकासे बजारहरु । हाल कृषि मै भबिस्य देखेर बिदेश पलाएन भएका युवाहरु पनि स्वदेश मै लगानी गर्न उत्सुक भएका पनि छन । कतै अष्ट्रिच त कसै टमाटर कतै बुङुर त कतै करेला भिन्न भिन्न बस्तुबाट भिन्न भिन्न मात्रामा आम्दानी । खरको छानोमा टिन अनि पक्की घरलाई तल्ला थप्न सक्ने हैसियत प्रधान गरेको छ यो ब्यवसायले । 

    

 

    

यि त भए हेर्दा र सुन्दा राम्रो लाग्ने अनि आजैबाट कृषिमा हात मात्र नभै ज्यान नै फालौ जस्ता लाग्ने सकारात्मक कुराहरु जसले सबैको मन लोभ्याउछ । पर्दा पछाडिको अध्यारो भनेको जस्तै यो क्षेत्रमा पनि बिबिध कुराहरु रहेका छन जसले कृषकलाई कृषिबाट पलाएन हुन वाध्य पार्छ । सरकारले असारमा ल्याएका नितिहरु साउन को भेलले बगाउछ अनि कृषकको बारीमा पुग्दा सम्म सयको दुई प्रतिशत पनि रहदैन । अनुदान र ॠणहरु कुरामा मात्रा सिमित हुन्छ्न, पहुच हुने बिजनेस म्यानले कृषिमा आएको अनुदान घुमाइ फिराइ कम्पनीको सेयर किन्न हाल्छ किसान हेरेको हेरेइ । बारीमा लगाएको भेन्डीमा फल लाग्न नपाई बोट मरेर जान्छ तर बिज्ञ त्यो बेला सम्म पनि देखा पर्दैनन कृषकको बारीमा । बिभिन्न रोग लागेर पालेका जर्सी गाईहरु झोक्र्याउन थाल्छन, मकै रोप्यो घोगा मात्रा निस्किन्छ गेडा लाग्दैन, कुखुरा पाल्यो नयाँ रोग देखिएर मर्न थाल्छन् अनि त्यस्तो बेलामा नबोलाँउदा पनि बिज्ञ आउछन र खतरा रोग लागेको रहेछ भनेर लाखौंको लगानी मारेर खाल्टोमा पुरी दिन्छन, टुलुटुलु हेर्नु को बिकल्प रहन्न । रोना धोना गरे पछी चार सय आफ्नै पर्ने बस्तुमा पचास रुपैया क्षेतीपुर्ती दिन्छ सरकार, नलिउन पनि कसरी, लिन पनि मन मान्दैन, बिचरा किसान । दुध टन्न उत्पादन हुन्छ तर बजारमा भाउ आकासिँदा पनि 'तपाईंले ल्याएको दुधमा फ्याट, ल्याक्टो कम रहेछ भनी बजारको पानी बराबर आफ्नो बाक्लो दु:ख को भाउ कृषकले पाउदैनन । लटरम्म टमाटर फलाउन बर्ष भरी १०/१५ लाख ॠण धन गरेर फलायो, बजारमा लगेर बेच्दा १२ रुपैया किलो भन्दिन्छन ब्यापारीहरु, जुन कि आफुले किन्दा ४० देखी ४५ रुपैया सम्म पर्न आउछ, बर्ष भरी लगानी र आम्दानी हिसाब गर्दा २/३  लाखको घाटा अनि सबै भन्दा ठुलो कुरा आफ्नो श्रमको त लेखा जोखा नै हुँदैन ।

via:- kathmandu post

 त्यसकारण वाध्य हुन्छन किसानहरु बजारको बिच सडकमा टमाटर खन्याउन, कालो सडकमा दुध पोखेर सेतो बनाउन अनि खस्रो सडकमा भेन्डी बिछ्याएर चिप्लो पार्न । कृषिबाट अभिभावक त पलाएन हुन्छन हुन्छन, आफ्ना सन्तानलाई पनि श्रम बेच्न बिदेश पठाउन वाध्य हुन्छ्न ।  बिदेशमा मजाले कमाइरहेकाहरु आफ्नै देशमा आएर लगानी गर्छन्, दु:ख गरेर कमाएको सम्पत्ती खाल्टोमा ल्याएर हाले बराबर हुन्छ ।

 तै पनि प्रत्यक बर्ष बजेट सुनाउदै भन्छ सरकार ' कृषिमा क्रान्तिकारी बिकासको लागि……….. '   अनि सुन्दा लाग्छ, साच्चै म कृषिप्रधान देशको एक किसान हुँ !!!